بسم الله الرحمن الرحیم

سلام

امروز دلم گرفته،شاید نتونم درست صحبت کنم.ازدست چیزایی که می بینم.از دست رفتارا.

پنجشنبه رفتم بهشت زهرا(س).توی قطعه شهدا (ره) ایستاده بودم که یهو یه صحنه ای رو از رفتار یه مادر با بچه اش دیدم که واقعاً دلموشکست.بچه شاید خیلی که سنش بود،10یا11سال. یه چادر ملی سرش بود.افتاده بود رو شونش.مادرش بهش گفت:چادرت داره زمین رو جارو می کنه،سرت کن.نمی دونم بچه چی گفت.ولی یه دفعه مادرش با عصبانیت گفت سر نمی کنی؟

 اومد به سمتش و زد توسر بچه.وقتی اینو دیدم حالم گرفت.بچه از خجالت روشو کرد سمت دیگه که کسی رو نبینه. گریه کرد.خیلی دلم می خواست به اون خانم می گفتم که ...نمی دونم.

خدا به ما فرموده که حجاب کامل رو رعایت کنیم.اما نفرموده لزوماًچادر.چادر خیلی قشنگه خیلی دوستش دارم.اما می خوام اینو بگم که چرا والدینی که دوست دارن فرزندشون این زیبایی رو داشته باشه،از شیوه های زیبا استفاده نمی کنن؟که هم فرزندشون بفهمه که چرا چادر،وهم تمام زیبایی رو تو اون ببینه.می تونم این احتمال رو بدم که اون بچه فردا که باید از چادر به عنوان یه زینت برای خودش استفاده کنه و خودش رو به واسطه ی اون از خیلی از زشتیها حفظ کنه،با دیدن اون یاد این خاطره ی بد و خرد شدن شخصیتش جلوی مردم بیفته.

پدرهای محترم!مادران عزیز!

به نظر شما این شیوه برای پرورش یه فرزند صالح درسته؟!بهتر نبود این خانم به جای تنبیه از تشویق استفاده می کرد.تا شوق فرزندش رو بیشترکنه؟می تونست از فرزندش به خاطر حسن انتخابش تو این سن کم تشکر کنه وبهش بگه خدا بیشتر دوسش داره.تا فرزندش جلوی مردم احساس غرور کنه تا احساس خجالت.بعد فرزندش وقتی بزرگ بشه وعقلش چراغ راهش،خودش حجاب کامل رو انتخاب می کنه.

امیدوارم  محبت خدای بزرگ همیشه تو قلب اون دختر خانم در جریان باشه.

هم برای اون دختر خانم،هم تمام جوان ها دعاکنید.

ما جوونا خیلی به دعا محتاجیم..........
یاحق